در مطالعه اخیر منتشر شده در پزشکی BMCمحققان مرگ و میر ناشی از بیماری کروناویروس 2019 (COVID-19) را در میان زنان یائسه ای که درمان های هورمونی یائسگی حاوی استروژن (MHT) تجویز می کردند، ارزیابی کردند.
مطالعه: درمان تعدیل کننده استروژن در میان زنان میانسال و عوارض و مرگ و میر COVID-19: یک مطالعه کوهورت منطبق در سراسر کشور در سوئد. اعتبار تصویر: Andrey_Popov/Shutterstock.com
زمینه
بیماری همه گیر کروناویروس ۲ (SARS-CoV-2) سندرم حاد تنفسی نابرابری های بیولوژیکی را در نتایج بالینی نشان داده است، به طوری که مردان شانس بیشتری برای مرگ، بستری شدن در بیمارستان یا بستری شدن در بخش مراقبت های ویژه (ICU) نسبت به زنان دارند.
علل این تغییرات ناشناخته است، اگرچه گمانه‌زنی‌ها حاکی از آن است که هورمون‌های جنسی، مانند استروژن، در پاسخ‌های ایمنی زنانه نقش دارند.
علی‌رغم این، مطالعات کمی نقش احتمالی داروهای حاوی استروژن را در مرگ‌ومیر COVID-19 بررسی کرده‌اند و اطلاعات بیشتری برای اطلاع‌رسانی به توصیه‌های درمانی مورد نیاز است.
در مورد مطالعه
پژوهشگران مطالعه همگروهی همسان مبتنی بر ثبت ملی حاضر، مرگ و میر مرتبط با کووید-19 را در میان زنان یائسه در مورد MHT ارزیابی کردند.
این مطالعه از 1 ژانویه تا 31 دسامبر 2020 در سوئد انجام شد و شامل زنان بالای 53 سال بود. آنها داده ها را با پیوند دادن چندین ثبت ملی اجتماعی-اقتصادی و مراقبت های بهداشتی با استفاده از شماره شناسایی شخصی (PIN) شرکت کنندگان به دست آوردند.
ثبت شامل ثبت ملی بیماران (NPR)، ثبت داروهای تجویز شده (PDR)، ثبت علل مرگ (CDR)، ثبت کل جمعیت (TPR)، پایگاه داده یکپارچه سازی طولی برای مطالعات بیمه سلامت و بازار کار (LISA) است. ) و سیستم نظارت Sminet.
قرار گرفتن در معرض مطالعه شامل نسخه هایی برای داروهای تعدیل کننده استروژن مانند استروژن موضعی، استروژن سیستمیک از جمله پروژسترون، فقط پروژسترون یا تیبولون بود که عرضه آن از 1 ژانویه 2020 آغاز می شود و احتمالاً بعداً ادامه می یابد.
این تیم از کدهای درمانی تشریحی (ATC) برای جمع آوری داده ها در مورد درمان های تعدیل کننده استروژن استفاده کردند. آنها استفاده از MHT را به‌عنوان نسخه‌های پرشده برای درمان‌های اصلاح‌کننده هورمون توصیف کردند که مدت زمان مورد انتظار آن با تاریخ شروع مطالعه (1 ژانویه 2020) همزمان بود.
نتیجه مطالعه اولیه مرگ COVID-19 بود، در حالی که پیامدهای ثانویه شامل ویزیت سرپایی، بستری شدن در بیمارستان، و واکنش زنجیره ای پلیمراز رونویسی معکوس (RT-PCR) تایید شده COVID-19 بود.
محققان کاربران MHT را با غیرکاربران همسان مقایسه کردند. آنها آزمودنی‌ها را تا زمانی که مطالعه را کامل کردند، مهاجرت کردند یا مردند، دنبال کردند.
محققان مدل‌سازی رگرسیون کاکس چند متغیره را برای محاسبه نسبت‌های خطر تعدیل‌شده (aHRs)، از جمله متغیرهایی مانند سن، میزان تحصیلات، درآمد، وضعیت مدنی، بیماری‌های همراه، مصرف الکل و چاقی انجام دادند.
آنها تجزیه و تحلیل های حساسیت را برای ارزیابی تأثیر سن و درمان مداوم بر پیامدهای عفونت SARS-CoV-2 و تأثیر درمان فعلی بر مرگ و میر به هر دلیلی با حذف زنان در معرض تماسی که درمان را متوقف کرده اند یا به پایان عرضه قبل از خاتمه مطالعه رسیده اند، انجام دادند.
آنها افراد مبتلا به نارسایی جنسیتی را با استفاده از طبقه بندی بین المللی بیماری ها، ویرایش دهم، کدهای نسخه سوئدی (ICD-10-SE) در طول دوره مطالعه حذف کردند.
نتایج
این مطالعه شامل 9981 زن بود که از مقادیر مختلف استروژن مانند استروژن موضعی، استروژن سیستمیک با پروژسترون، استروژن بدون پروژسترون، پروژسترون به تنهایی و تیبولون به تنهایی استفاده می کردند.
درصد بالاتری از زنانی که در معرض استروژن و پروژسترون سیستمیک قرار داشتند، تحصیلات بالای 13 سال داشتند. تشخیص چاقی در زنان کمتری رخ داد که فقط درمان سیستمیک استروژن یا تیبولون را دریافت می کردند.
در طول دوره پیگیری، تیم 114 مورد مرگ و میر ناشی از کووید-19 را در بین زنان بدون مواجهه و 50 مورد در بین افرادی که درمان موضعی استروژن دریافت می‌کردند (نرخ بروز 5.3 مورد در هر 1000 سال فردی) ثبت کرد که منجر به AHR قابل توجه 2.0 برای SARS شد. مرگ و میر ناشی از عفونت CoV-2
زنانی که تحت درمان سیستمیک استروژن بدون پروژسترون قرار می‌گیرند، خطر مرگ و میر مرتبط با کووید-19 به‌طور قابل‌توجهی نسبت به آن‌هایی که در معرض آن قرار نگرفته بودند، داشتند (aHR، 6.4).
زنانی که فقط از استروژن‌های محلی استفاده می‌کردند احتمال بیشتری داشت که ویزیت‌های سرپایی و بستری شدن در بیمارستان داشته باشند (aHR، 1.2)، و همچنین مرگ‌ومیر مرتبط با COVID-19 (aHR، 2.0).
استروژن های سیستمیک به تنهایی با افزایش مرگ و میرهای مرتبط با کووید-19 در میان زنان مسن تر همراه بود (aHR، 4.7)، اما این پیوند غیر قابل توجه شد و دلیل قطع استروژن بود. استفاده سیستمیک استروژن و پروژسترون (aHR، 1.1) یا فقط تیبولون (aHR، 1.2) احتمال COVID-19 را افزایش می دهد.
AHR برای مرگ و میر ناشی از COVID-19 برای زنان بالای 63 سال که فقط استروژن موضعی دریافت می کردند به طور قابل توجهی بالاتر بود، با بالاترین خطر برای افراد 63 تا 72 سال (4.2). زنان مسن‌تری که درمان سیستمیک استروژن دریافت می‌کردند اما پروژسترون نداشتند نیز خطر مرگ و میر مرتبط با کووید-19 را داشتند (aHR، 4.7).
همبستگی مثبت با مرگ و میر ناشی از عفونت SARS-CoV-2 اهمیت آماری را برای درمان سیستمیک استروژن از دست داد، اما صرفاً برای درمان موضعی استروژن از نظر آماری معنادار باقی ماند (aHR، 1.7). رابطه بین عوارض کووید-19 و مرگ از نظر آماری معنی دار بود، به ویژه در طول موج اولیه.
نتیجه
یافته های مطالعه نشان داد که MHT مرگ و میر ناشی از COVID-19 را در مقایسه با سطوح قبل از یائسگی به طور قابل توجهی کاهش نداد. در عوض، زنانی که استروژن‌های محلی مصرف می‌کنند، خطر مرگ، ویزیت‌های سرپایی و COVID-19، به ویژه زنان مسن‌تر و کسانی که دارو را ترک می‌کنند، بیشتر است.
با تعریف قرار گرفتن در معرض به عنوان درمان مداوم استروژن سیستمیک به جای درمان همیشه، ارتباط بین استروژن درمانی سیستمیک و مرگ و میر COVID-19 ناچیز شد.