رژیم غذایی مادر در دوران بارداری با ترجیحات غذایی فرزندش مرتبط است

رژیم غذایی در دوران بارداری عامل مهمی در تعیین سلامت جنین در حال رشد و نوزاد پس از تولد است. با این حال، در مورد اینکه چگونه کیفیت رژیم غذایی در دوران بارداری بر رشد صفات مرتبط با غذا در فرزندان تأثیر می‌گذارد، اطلاعات کمی وجود دارد.

اخیرا اشتها، میل مطالعه ژورنالی رابطه بین کیفیت رژیم غذایی مادر در دوران بارداری و ویژگی های اشتهاآور فرزندان در پنج سالگی را بررسی می کند.

مطالعه: کیفیت رژیم غذایی مادر در دوران بارداری و ویژگی های اشتها آور کودک در 5 سالگی: یافته های مطالعه کوهورت تولد طولی ROLO. اعتبار تصویر: دوسان پتکوویچ / Shutterstock.com

مقدمه

صفات اشتها آور به تمایل مستمر به غذا اشاره دارد. این می‌تواند شامل ویژگی‌های رویکرد غذایی، مانند پاسخ‌دهی به غذا، پرخوری احساسی، و لذت بردن از غذا، و همچنین ویژگی‌های اجتناب از غذا، مانند سرعت غذا خوردن، پاسخ‌دهی به سیری، و آشفتگی غذا باشد.

رژیم غذایی در دوران بارداری کلید ارتقای زایمان و رشد سالم در دوران نوزادی است. با این حال، تأثیر رژیم غذایی مادر در دوران بارداری می تواند پیامدهای مهم تری داشته باشد.

بر اساس تئوری “توسعه منشاء سلامت و بیماری ها”، قرار گرفتن در معرض کوتاه مدت در اوایل زندگی، از جمله رژیم غذایی نامناسب مادر در دوران بارداری یا حتی قبل از لقاح، ممکن است بر رشد فرزندان و خطر ابتلا به بیماری های بعدی در زندگی تأثیر بگذارد.

شواهدی وجود دارد که حاکی از ارتباط بین مصرف غذای مادر و رشد و تکامل جنین و همچنین تأثیر تأثیرات قبل از تولد بر پذیرش غذاها توسط کودک در اوایل زندگی است.

صفات اشتها به دو دسته ژنتیکی یا آموخته‌شده طبقه‌بندی می‌شوند، با خوردن آشفته و پاسخگویی به غذا، ویژگی‌های ژنتیکی در نظر گرفته می‌شود، در حالی که کم‌خوری عاطفی و پرخوری اغلب از محیط کودک آموخته می‌شود. هر دوی این ویژگی‌ها با یکدیگر تعامل دارند تا عادات غذایی را که در طول زندگی کودک باقی می‌مانند، تعیین کنند.

غذاهای شیرین معمولاً در دوران نوزادی ترجیح داده می شوند، در حالی که طعم های تلخ اغلب رد می شوند. این ترجیح را می توان به عنوان یک مکانیسم ذاتی برای حفظ مصرف کافی از غذاهای غنی از انرژی در حالی که سموم بالقوه را رد کرد، توضیح داد.

علاوه بر این واکنش ذاتی، کودکان در دوران بارداری و شیردهی، الگوهای طعم و مزه و طعم را از رژیم غذایی مادر ایجاد می کنند. بنابراین، این نظریه وجود دارد که قرار گرفتن در معرض مکرر اولیه با طعم‌های مختلف ممکن است بعداً باعث افزایش طیف وسیع‌تری از پذیرش غذا شود.

جوانه های چشایی فقط در سه ماهه سوم بارداری فعال می شوند و سپس می توانند با غذاهایی که مادر از طریق مایع آمنیوتیک می خورد تحریک شوند. با این حال، جنین زودتر از این مدت بو و طعم غذا را تجربه می کند، که ممکن است ترجیحات غذایی را در مراحل بعدی زندگی تعیین کند.

در مورد مطالعه

تحقیقات قبلی ارتباط قوی بین افزایش وزن بیش از حد در دوران کودکی و رژیم غذایی مادر در دوران بارداری را نشان داده است. از آنجایی که ویژگی های اشتها آور در چاقی دوران کودکی نیز مهم هستند، مطالعه حاضر چگونگی ارتباط رژیم غذایی مادر با ویژگی های اشتهاآور در سن پنج سالگی در فرزندان را بررسی کرد.

مطالعه حاضر از شاخص تغذیه سالم جایگزین (AHEI-P) توسط وزارت کشاورزی ایالات متحده استفاده کرد. AHEI-P برای بارداری اصلاح شد تا کیفیت رژیم غذایی مادر را از خاطرات غذایی سه روزه تعیین کند. محققان همچنین مصرف نوشیدنی های شیرین شده با شکر (SSBs) را در همان دوره مورد بررسی قرار دادند.

صفات اشتها آور فرزندان با استفاده از پرسشنامه رفتار خوردن کودکان (CEBQ) که توسط والدین گزارش شده است و شامل هشت رفتار غذایی و 35 گویه به طور کلی است، ارزیابی شد.

اطلاعات دموگرافیک، شیردهی، مدت از شیر گرفتن، نقطه شروع غذای جامد و سطح تحصیلات مادر نیز ثبت شد.

یافته های مطالعه

زنانی که در مطالعه حاضر شرکت کردند، میانگین سنی 33 سال و میانگین BMI مادر حدود 25 داشتند. در نقطه زمانی پنج ساله، بیش از نیمی از زنان و حدود 25 درصد از کودکان دارای اضافه وزن در نظر گرفته شدند.

میانگین AHEI-P در بارداری 54 و برای گروهی که پس از پنج سال داده CEBQ را نیز داشتند، 55 بود. قابل ذکر است، مادرانی که نمرات AHEI-P بالاتری در سه ماهه اول و دوم بارداری داشتند، میانگین نمرات «میل به نوشیدن» در فرزندانشان در سن پنج سالگی کمتر بود.

تنها ارتباطی که در این تحلیل یافت شد، تمایل به نوشیدن بود، با سایر صفات اشتها آور که هیچ ارتباطی را آشکار نکردند. اگرچه اطلاعات کمی در مورد اینکه چگونه وجود “میل به نوشیدن” در کودکان ممکن است به ویژگی های رشدی و رفتاری آنها در زندگی بعدی کمک کند، شناخته شده است، این ویژگی ممکن است تاثیرات طولانی مدتی بر اشتها و رژیم غذایی آنها داشته باشد.

کمتر از نیمی از زنان با داده های CEBQ در بارداری SSB مصرف کردند. در دو سه ماهه اول، این با افزایش میل به نوشیدن در کودکان در سن پنج سالگی همراه بود.

زنانی که پایین‌ترین کیفیت رژیم غذایی را داشتند، در اولین ویزیت دوران بارداری و بعد از پنج سال جوان‌تر بودند و وزن بدن بالاتری داشتند. با این حال، وزن هنگام تولد، وزن کودک در پنج سالگی و همچنین سایر شاخص‌ها هیچ ارتباطی با کیفیت رژیم غذایی مادر نشان ندادند.