آسیب های اجتماعی گذشته توسط جمعیتی از سلول های مغزی پاسخگو به استرس/تهدید رمزگذاری می شود که در طی تعامل بعدی با اهداف اجتماعی غیرتهدیدکننده بیش فعال می شوند. در نتیجه، طبق مطالعه انجام شده توسط محققان مرکز تحقیقات مغز و بدن در کوه سینا، در نتیجه، اهداف اجتماعی که قبلاً پاداش میدادند، اکنون به عنوان تهدیدات اجتماعی تلقی میشوند، که اجتناب اجتماعی عمومی و اختلال در پردازش پاداش اجتماعی را ترویج میکند که میتواند به اختلالات روانپزشکی کمک کند. منتشر شده در 30 نوامبر در طبیعت.
در انسانها، مطالعات نشان دادهاند که آسیبهای اجتماعی عملکرد پاداش مغز را تا حدی مختل میکند که تعامل اجتماعی دیگر پاداشی ندارد و به اجتناب اجتماعی شدید منجر میشود. در جوندگان، استرس شکست اجتماعی مزمن، مدلی از آسیب اجتماعی، برای درک مکانیسمهای مدار مغزی که زمینهساز حساسیت به استرس در مقابل تابآوری است، استفاده شده است، اما در مورد تأثیر آن بر پاداش اجتماعی اطلاعات کمی وجود دارد. مطالعات قبلی تعامل اجتماعی با یک موش بالغ را مشابه آنچه که به عنوان مهاجم برای القای آسیب اجتماعی مورد استفاده قرار میگیرد، ارزیابی کردهاند. اجتناب اجتماعی در این شرایط احتمالاً نشان دهنده ترس یا رفتار تسلیمانه است نه پاداش اجتماعی تغییر یافته.
برای درک بهتر اینکه چگونه تجربه اجتماعی آسیبزا بر پاداش اجتماعی تأثیر میگذارد، تعامل اجتماعی و ترجیح اجتماعی را با یک موش نوجوان همجنس آزمایش کردیم که تحت شرایط کنترل، پاداشبخش است. ما دریافتیم که به دنبال استرس مزمن شکست اجتماعی، زیرمجموعهای از موشهای نر و ماده که مستعد نامیده میشوند، از تعاملات اجتماعی با موشهای جوان اجتناب میکنند و پس از برخورد با آنها، پاداش اجتماعی وابسته به زمینه ایجاد نمیکنند.»
لانگ لی، دکترا، مدرس علوم اعصاب در دانشکده پزشکی ایکان در کوه سینا و نویسنده اصلی این مطالعه
در این مطالعه، موشهای نر و ماده بالغ تحت استرس شکست اجتماعی مزمن قرار گرفتند، که در آن به طور مکرر توسط موشهای پرخاشگر تحت کنترل قرار گرفتند و به دنبال آن تست تعامل اجتماعی انجام شد، که در آن یک موش آزمایشی در قفسی با یک موش پرخاشگر بزرگتر در پشت یک مانع قرار میگیرد و مقدار زمان صرف شده برای تعامل اندازه گیری می شود. موش ها بر اساس رفتار متقابل اجتماعی به عنوان انعطاف پذیر یا حساس به عوامل استرس زا طبقه بندی شدند. به دنبال آن یک تست تعامل اجتماعی اضافی به نام آزمون مقیم-مخالف انجام شد که در آن یک موش همجنس 4-6 هفته ای (جوانان) به قفس خانه آزمودنی ها وارد شد و اجازه داده شد آزادانه با هم تعامل کنند. سپس یک تست ترجیحی مکان شرطی اجتماعی انجام شد که در آن موشهای مورد نظر با موشهای نوجوان شرطی شدند تا اولویت آنها برای اهداف اجتماعی ارزیابی شود. در طول آزمون مقیم-مخالف، موشهای کنترل و تابآور رفتارهای اجتماعی مشابهی را نسبت به نوجوان نشان دادند، از جمله میزان تعامل فعال (رویکرد، دنبال کردن نزدیک، و بو کشیدن). موشهای این گروهها به ندرت از ارتباط اجتماعی با نوجوانان کنارهگیری میکردند و آزادانه به آنها نزدیک میشدند و آنها را بررسی میکردند. برعکس، موشهای حساس به استرس تحقیقات اجتماعی بسیار کمتری را نشان دادند، تاخیر بیشتری قبل از اولین مسابقه اجتماعی (“تاخیر”) و اجتناب اجتماعی به طور قابل توجهی داشتند. علاوه بر این، زمان بررسی اجتماعی، اجتناب اجتماعی، و تأخیر در بررسی با نسبتهای تعامل اجتماعی در طول آزمایش با یک موش بالغ پرخاشگر مرتبط است. این نتایج نشان میدهد که موشهای حساس نه تنها از موشهای نر بالغ پرخاشگر اجتناب میکنند، بلکه از موشهای نوجوان همجنس غیرتهدیدکننده نیز اجتناب میکنند.
برای شناسایی مناطق بالقوه مغز درگیر در افزایش تهدید اجتماعی، تکنیکهای بافتشناسی و تصویربرداری پیشرفته برای شناسایی جمعیتی از نورونهای عصبی سپتوم جانبی (NTLS) پاسخگو به استرس/تهدید استفاده شد که توسط تعاملات اجتماعی نوجوانان فقط در موشهای حساس فعال میشوند، اما نه در موشهای حساس. موش های کنترل انعطاف پذیر یا بدون استرس
در نهایت این تیم از استراتژیهای اپتوژنتیک و کموژنتیک برای فعال کردن یا مهار نورونهای NTLS و اتصالات پایین دست آنها استفاده کردند.
اسکات روسو، دکترا، پروفسور علوم اعصاب و مدیر مرکز علوم اعصاب عاطفی و عصبشناسی، میگوید: «آنچه بسیار شگفتانگیز بود این بود که وقتی نورونهای NTLS در یک زمینه تهدید اجتماعی فعال شدند، مراکزی را در مغز که اطلاعات مربوط به پاداشهای اجتماعی را رمزگذاری میکنند، مهار کردند. مرکز تحقیقات بدن مغز. بنابراین در نهایت ما معتقدیم که وقتی موش ها آسیب اجتماعی را تجربه می کنند، توانایی آنها برای تجربه پاداش اجتماعی توسط این سلول های NTLS مسدود می شود.
این یافتهها پایهای مهم برای درک مکانیسمهای عصبی زیربنایی پردازش پاداش اجتماعی پس از سانحه فراهم میکنند. تیم Mount Sinai در حال برنامهریزی مطالعاتی بر روی انسان برای آزمایش ارتباط مدارهای سپتوم جانبی در میانجیگری درک تهدید اجتماعی و حساسیت پاداش در قربانیان تروما است.
منبع:
مرجع مجله:
لی، ال. و همکاران (2022) آسیب اجتماعی مدارهای سپتوم جانبی را درگیر می کند تا پاداش اجتماعی را مسدود کند. طبیعت. doi.org/10.1038/s41586-022-05484-5.