دانشمندان دانشگاه Vrije (VU) آمستردام انواع ژنتیکی آسیبرسان نادری را شناسایی کردهاند که خطر ابتلا به آلزایمر (AD) را افزایش میدهند.
نویسندگان در مقالهای که در مجله منتشر شده است، نوشتند: «نتایج ما شواهد بیشتری برای نقش اصلی در پردازش پروتئین پیشساز آمیلوئید بتا، تجمع آمیلوئید بتا، متابولیسم لیپید و عملکرد میکروگلیال در AD ارائه میکند. ژنتیک طبیعت در روز دوشنبه.
محققان با استفاده از تجزیه و تحلیل بار مبتنی بر ژن به جای مطالعات رایجتر ارتباط ژنومی (GWAS)، یک ارتباط قوی بین گونههای نادر و مخرب در ATP8B4 و ABCA1 با خطر AD و یک سیگنال در ADAM10 و همچنین نادر یافتند. – بار متغیر در ژن های RIN3، CLU، ZCWPW1 و ACE، با توجه به GenEngNews.
جهش های مخرب در ATP8B4 – یک آنزیم ATPase – این مطالعه نشان داد که در 3.6 درصد از بیماران زودرس، 3.1 درصد از بیماران دیررس و 2.1 درصد از افراد بدون زوال عقل رخ می دهد.
«ما متوجه این جهشهای اشتباه میشویم [in ATP8B4 ] با افزایش خطر بیشتر (1.6 برابر افزایش خطر در موارد AD زودرس در مقایسه با افراد غیر حامل) در مقایسه با جهش های کوتاه کننده (1.2 برابر)، که نشان می دهد اثرات مضر ممکن است به دلیل سوءمعنای افزایش عملکرد باشد. جهش.” نویسنده ارشد، هن هولشتگ، استادیار ژنتیک بالینی در VU گفت، GenEngNews گزارش داد.
با توجه به تنوع ژنی در ABCA1، این مطالعه نشان داد که جهش در ژن در 1.5٪ از بیماران زودرس، 1.1٪ از بیماران دیر شروع و 0.52٪ از افراد بدون زوال عقل رخ می دهد.
هولشتج خاطرنشان کرد: در اینجا، جهشهای کوتاهکننده با خطر بالاتر AD (افزایش 4.7 برابری) در مقایسه با جهشهای نادرست (2.7 برابر) مرتبط است، که نشان میدهد آسیب رساندن یا از دست دادن عملکرد پروتئین زمینهساز افزایش خطر مشاهدهشده است.
در مورد انواع ADAM10، نتایج نشان داد که جهش ها تنها در 0.23٪ از بیماران زودرس، 0.05٪ از بیماران دیر شروع و 0.02٪ از افراد بدون زوال عقل رخ می دهد.
هولشتج اظهار داشت: «حمل یک نوع مخرب با افزایش 9 برابری خطر بیماری AD همراه است. این گونهها شامل انواع کوتاهکننده پروتئین و انواع غیرمعنا هستند، که نشان میدهد از دست دادن عملکرد پروتئین یا اختلال پروتئین زمینهساز افزایش خطر است.
با وجود این، مطالعات متعددی به نفع خود است، نظریه β-آمیلوئید AD به دلیل عدم اثربخشی داروهای AD که رسوب یا تخریب β-آمیلوئید را هدف قرار می دهند، به شدت مورد بحث است.
با این حال، موفقیت اخیر عوامل پاک کننده آمیلوئید مانند Aducanumab یا Lecanemab ممکن است دیدگاه ها را تغییر دهد.
هولشتج پیشنهاد کرد: «درمان زودهنگام با آدوکانوماب یا لکانماب ممکن است برای اثربخشی بسیار مهم باشد. “علاوه بر این، این زمینه باید بر روی تولید درمان هایی تمرکز کند که مکانیسم های درون زا درگیر در پردازش و پاکسازی پروتئین را “اصلاح” یا پشتیبانی کند. هنگامی که این عوامل قبل از شروع بیماری برای افراد در معرض خطر استفاده می شوند ممکن است از تجمع آمیلوئید یا سایر پروتئین های تجمعی در سطوح مرتبط با بیماری جلوگیری کنند.
Holstege معتقد است که مطالعات بزرگتر با همکاری های بین المللی به کشف ژن های بیشتر مرتبط با خطر بالای AD کمک می کند.
با این وجود، یافته های این مطالعه به باز کردن فرصت هایی برای درک بهتر و درمان AD در بیماران کمک می کند.