سازمان جهانی بهداشت روز دوشنبه اعلام کرد، پنج کشور در شرق و جنوب آفریقا شاهد شیوع بیماری سیاه زخم هستند که در سال جاری بیش از 1100 مورد مشکوک و 20 مورد مرگ گزارش شده است.
سیاه زخم جدی است عفونت باکتریایی ناشی از باسیلوس آنتراسیس است که به طور طبیعی در خاک وجود دارد. معمولاً حیوانات اهلی و وحشی را تحت تأثیر قرار می دهد. انسان می تواند از طریق حیوانات آلوده یا محصولات حیوانی آلوده به این عفونت مبتلا شود.
سازمان جهانی بهداشت در گزارشی اعلام کرد: در مجموع 1166 مورد مشکوک و 37 مورد تایید شده در کنیا، مالاوی، اوگاندا، زامبیا و زیمبابوه ثبت شده است – جایی که این بیماری بومی است و همه‌گیری‌های فصلی در آن وجود دارد. انتشار خبر
زامبیا بیشترین آسیب را به خود اختصاص داده است و از 10 استان آن، 9 استان عفونت را گزارش کرده اند. در مجموع 684 مورد مشکوک، 25 مورد تایید شده و چهار مورد مرگ در بزرگترین شیوع این کشور از سال 2011 گزارش شده است.
الگوی وقوع و مرگ و میر ناشی از عفونت سیاه زخم بر هر کشوری تأثیر متفاوتی گذاشته است. در کنیا، سه مورد مرگ در سال گذشته در مقایسه با صفر مرگ و میر در سال گذشته گزارش شد. در مالاوی، جایی که این بیماری در حیوانات بومی است، اولین مورد انسانی در سال جاری گزارش شد. موارد سیاه زخم انسانی نیز در اوگاندا گزارش شده است، جایی که مرگ و میر در سال گذشته (از دو سال گذشته به 13) افزایش یافت. مقامات نسبت بالای مرگ و میر را به گزارش دیرهنگام به مراکز درمانی نسبت می دهند. به گفته مقامات، در زیمبابوه، از سال 2019، هر ساله موارد انسانی گزارش شده است که بر نیاز به اقدامات پیشگیرانه قوی تر در این کشور تاکید می کند.
در این خبر آمده است: «شیوع این بیماری احتمالاً تحت تأثیر عوامل متعددی از جمله شوک های آب و هوایی، ناامنی غذایی، درک کم خطر و قرار گرفتن در معرض این بیماری از طریق دست زدن به گوشت حیوانات آلوده است.
برای پایان دادن به این همه‌گیری‌ها، ابتدا باید با پیشگیری از بیماری در حیوانات، چرخه عفونت را بشکنیم. ما با ارائه تخصص و همچنین تقویت همکاری با آژانس‌های همکار برای یک رویکرد مشترک برای حفاظت از سلامت انسان و حیوانات، از تلاش‌های کنترل شیوع ملی در حال انجام حمایت می‌کنیم. دکتر Matshidiso Moeti، مدیر منطقه ای WHO برای آفریقا گفت.
علائم عفونت سیاه زخم
علائم سیاه زخم به نوع آن بستگی دارد عفونت. افراد مبتلا به سیاه زخم پوستی ممکن است علائمی مانند زخم های بدون درد، تاول های کوچک یا برجستگی ها و تورم اطراف آن داشته باشند، در حالی که افراد مبتلا به سیاه زخم استنشاقی ممکن است دچار تب، لرز، تنگی نفس، سرفه، سردرد و گیجی شوند. برای سیاه زخم گوارشی، افراد ممکن است دچار تهوع، استفراغ، اسهال، تب، لرز، درد معده و تورم شکم شوند. علائم سیاه زخم تزریقی مشابه علائم سیاه زخم پوستی است، اما درمان اولی سخت تر است و سریعتر پخش می شود.
عوامل خطر
سیاه زخم معمولا از فردی به فرد دیگر سرایت نمی کند. با این حال، چنین نوع انتقال در موارد سیاه زخم پوستی که ترشحات ضایعات پوستی می تواند عفونی باشد به ندرت گزارش شده است.
افرادی که با دام و فرآورده های حیوانی کار می کنند در معرض خطر بیشتری قرار دارند. گردانندگان نامه، کارکنان پاسخگویی و پرسنل نظامی ممکن است در هنگام استفاده از آنها برای حملات بیوتروریستی در معرض باکتری قرار گیرند.
باکتری هایی که باعث سیاه زخم می شوند در مناطق کشاورزی آمریکای مرکزی و جنوبی، جنوب صحرای آفریقا، آسیای مرکزی و جنوب غربی، اروپای جنوبی و شرقی و دریای کارائیب رایج هستند. مسافرانی که از این مناطق بازدید می‌کنند می‌توانند از گوشت نپخته یا هنگام دست زدن به حیوانات آلوده به این عفونت مبتلا شوند.
جلوگیری
واکسنی برای پیشگیری از سیاه زخم وجود دارد، اما فقط برای افرادی که در معرض خطر بالای قرار گرفتن در معرض قرار دارند، مانند برخی از اعضای ارتش و کارگران آزمایشگاه توصیه می شود.
به مسافرانی که از مناطقی دیدن می کنند که شیوع بیماری در حیوانات وجود دارد، توصیه می شود از خوردن گوشت خام یا نیم پز خودداری کنند و از تماس با دام، محصولات حیوانی و لاشه حیوانات خودداری کنند.
حیوان وارداتی پنهان می کند همچنین منبع انتقال سیاه زخم هستند زیرا ممکن است حاوی هاگ سیاه زخم باشند. استفاده از پوست حیوانات از ایالات متحده و آنهایی که دارای گواهی دامپزشکی بین المللی که بازرسی مناسب دولتی را نشان می دهد، به جلوگیری از انتقال کمک می کند.