تخمین زده می شود که روزانه 1200 آمریکایی به طور متوسط مبتلا به بیماری لایم تشخیص داده می شوند. برخی از این بیماران حتی پس از درمان همچنان اثرات منفی را تجربه می کنند.
براندون جوتراس، محقق بیماری لایم، دانشیار کالج کشاورزی و علوم زیستی و هیئت علمی وابسته به موسسه علوم زندگی فرالین، اخیرا کمک مالی 2.7 میلیون دلاری از موسسه ملی آلرژی و بیماری های عفونی، بخشی از موسسه ملی بهداشت دریافت کرده است. مطالعه کنید که چه چیزی باعث می شود این بیماری مدت طولانی پس از درمان باقی بماند.
با استفاده از یک سری تکنیک‌های مولکولی پیچیده، در ترکیب با ژنتیک باکتری‌ها و میزبان، ما در تلاشیم تا بفهمیم چرا و چگونه برخی از بیماران به درمان پاسخ می‌دهند، در حالی که برخی دیگر به درمان پاسخ نمی‌دهند. رویکرد دو جانبه ما از هر دو طرف به این مشکل نگاه می‌کند: چه ویژگی‌های شیمیایی منحصربه‌فردی از دیواره سلولی باکتری مسئول ایجاد علائم هستند و چه عوامل ژنتیکی از طرف پاسخ میزبان در پاتولوژی پایدار نقش دارند.
براندون جوتراس، محقق اصلی دپارتمان بیوشیمی و یکی از اعضای هیأت علمی وابسته در مرکز پاتوژن های نوظهور، زئونوز و بندپایان
پیش از این، جوتراس کشف کرده بود که:
- عامل ایجاد کننده بیماری بخشی از دیواره سلولی خود را به محیط خود می ریزد.
- این مولکول را می توان در ماه ها پس از درمان آنتی بیوتیکی بیماران شناسایی کرد.
- باکتری عامل بیماری لایم تغییرات بسیار غیرمعمولی در کیسه مولکولی محافظ خود دارد که به آن اجازه می دهد راحت تر حرکت کند.
- و اینکه دیواره سلولی به تنهایی قادر به ایجاد علائمی مشابه علائمی است که بیماران تجربه می کنند.
این تحقیق بر اساس اکتشافات قبلی است و مشخص می کند که دیواره سلولی چه چیزی باعث بیمار شدن بیماران می شود و استراتژی های جدیدی مانند درمان آنتی بادی مونوکلونال را برای بهبود سلامت بیماران مبتلا به بیماری لایم در زمانی که درمان های قبلی شکست خورده است، تعریف می کند.
Mecaila McClune که یکی از اعضای کلیدی تیم تحقیقاتی و دانشجوی فارغ التحصیل در آزمایشگاه Jutras است، گفت: “ما تشخیص می دهیم که این یک مسئله است و بیماران این علائم طولانی مدت را دارند، اما نمی دانیم چرا.” این همان چیزی است که تحقیقات من در تلاش است تا مشخص کند چه اتفاقی در حال رخ دادن است و چگونه می‌توانیم اثرات مداوم این بیماری را درمان کنیم، که کیفیت زندگی را در آینده بهبود می‌بخشد.»
این مطالعات جدید با حمایت قبلی از اتحادیه جهانی لایم و بنیاد لایم منطقه خلیج و ادامه همکاری فعال با GlycoMIP و دانشگاه ویرجینیا و کالج پزشکی ویسکانسین تسهیل شد.