آیا کوپن کپی داروی من نوعی خیریه است یا رشوه؟

توسط الیزابت روزنتال

قبل از اینکه بیمه‌گر من پوشش داروی تزریقی جدیدی را که پزشکم تجویز کرده بود از پیش تأیید کند، من یک پست صوتی از سازنده آن دریافت کردم که به من اطلاع داد ممکن است واجد شرایط برنامه کمک هزینه‌اش باشم. این بدان معناست که شرکت حداقل سهم من از حقوق من را پوشش می‌دهد و حداقل سهمی که از جیب من برمی‌آید برای من باقی می‌گذارد.

آنتن‌های من بالا رفته بود: اگر داروساز کمک هزینه‌ای را ارائه می‌دهد، می‌توانید قیمت فهرست دارو را بالا فرض کنید، اما من مطمئن نبودم چقدر بالاست. آیا این پیشنهاد محبت آمیز ظاهری اساساً نوعی رشوه بود؟

این طرح کوپن پرداخت هم برای شرکت‌های دارویی که داروهای گران قیمت می‌فروشند رایج است و هم سودآور است. نحوه کار به این صورت است: تولیدکنندگان دارو، مستقیماً یا از طریق بنیادهای غیرانتفاعی، پولی را برای پرداخت یارانه به بیماران به عنوان نوعی از آنچه که به دنبال آن هستند که به عنوان خیریه معرفی شوند، پرداخت می کنند. آنها اغلب میلیاردهائی را که می پردازند از مالیات بر درآمد خود کسر می کنند.

اما دولت فدرال آن را متفاوت می بیند. عموماً کوپن‌های پرداخت و برنامه‌های کمک هزینه تولیدکنندگان را می‌داند رشادت های غیرقانونی، ترغیب بیماران به استفاده و پزشکان برای تجویز داروهای گران‌تر در صورت امکان داروهای ارزان‌تر. بنابراین استفاده از چنین کمک‌هایی را برای بیماران تحت پوشش بیمه‌های دولتی به شدت محدود می‌کند، که این مشکل مالی خاصی برای بیمارانی است که در Medicare هستند.

کمک پرداخت مشترک نوعی خیریه سودآور است – و، بله، این یک امر بد است. با پرداخت هزینه مشترک بیماران – اغلب 10 تا 20 درصد قیمت دارو – احتمال بیشتری وجود دارد که تولیدکنندگان داروهای گران قیمت را بفروشند و 80 تا 90 درصد دیگر را از بیمه‌گران دریافت کنند. حتی اگر بیماران برای پرداخت سهم خود از داروسازان کمک بگیرند، بیمه‌گران در پرداخت آن گیر کرده‌اند.

مطالعات انجام شده توسط مشاوران بازاریابی و دانشگاهیان نشان داده است که چنین برنامه های خیرخواهانه ظاهری بازده مالی زیادی برای داروسازان به همراه دارد – به طور محافظه کارانه، در مورد 2 دلار برای هر 1 دلار اهدا شد تا کمک های کپی را به همان اندازه که 4 به 1بر اساس تحلیل مدرسه بازرگانی هاروارد.

شرکت‌های دارویی همچنین از افزایش وفاداری بیمارانی که از اینکه می‌توانند داروی خود را دریافت می‌کنند، سپاسگزاری کنند، سود می‌برند. اکثر بیماران در مورد آن غر نمی زنند (یا حتی متوجه می شوند). 10000 دلار هزینه ماهانه داروی مولتیپل اسکلروزیس یا هزینه 6000 دلار دارویی برای آرتریت و بیماری التهابی روده. چنین داروهایی اغلب هزینه بسیار کمتر در سایر کشورهای توسعه یافته

که در یک مطالعه64 درصد از کوپن‌های کپی مربوط به داروهایی با نام تجاری بودند که جایگزین‌های ارزان‌تر و به همان اندازه مؤثر داشتند، حتی در ایالات متحده و برنامه‌ها در حال رشد هستند: سرویس تحقیقاتی کنگره 2017 گزارش پیدا شد اعطای برنامه های کمک به بیمار توسط 10 سازنده بزرگ “از 376 میلیون دلار در سال 2001 به 6.1 میلیارد دلار در سال 2014 افزایش یافته است، 4 که 85 درصد کل کمک های دارویی و یک ششم کل کسورات خیریه شرکت های آمریکایی در سال 2014 را تشکیل می دهد.”

این برنامه‌ها بیمارانی را که در غیر این صورت هرگز نمی‌توانستند داروهای مورد نیاز خود را بخرند، مجبور می‌کنند به یک پیوند فاوستی بپردازند. بسیاری از داروهایی که با کمک هزینه ارائه می شوند دارای برچسب قیمتی بیش از 50000 دلار در سال هستند، که به این معنی است که حتی پرداخت 10٪ هم برای بسیاری از بیماران بدون کمک غیرقابل استطاعت است.

با شماره‌ای که در پست صوتی‌ام باقی مانده بود تماس گرفتم تا در صورت رد پیشنهاد داروساز، از هزینه دارو و هزینه‌ای که از جیب خود می‌گیرم مطلع شوم. این دارو کمی بیش از 1000 دلار بود و طبق بیمه نامه من، پرداخت مشترک من حدود 200 دلار بود که بالا بود، اما تصمیم گرفتم خودم آن را پرداخت کنم.

چند سال دیگر ممکن است در مدیکر باشم، زمانی که به هر حال نتوانم این پیشنهاد را بپذیرم. همچنین، من یک روزنامه‌نگار مراقبت‌های بهداشتی هستم، و سیاست‌های اخلاقی استاندارد در اتاق‌های خبر حکم می‌کند که ما نمی‌توانیم چیزی ارزشمند از هیچ بخشی از صنعت دریافت کنیم. بنابراین، یک هفته بعد، نامه برنامه copay را پرت کردم، که از من استقبال کرد و یک کارت نقدی پرداخت مشارکتی را ضمیمه کرد.

هدف از پرداخت مشترک بیماران این است که اطمینان حاصل شود که بیماران (و به طور غیرمستقیم، پزشکان آنها) “پوست در بازی” دارند – که آنها درک می کنند که درمان آنها هزینه دارد و گاهی اوقات بسیار زیاد است – و آنها را تشویق می کند که در این زمینه تبعیض آمیزتر باشند. داروهایی که استفاده می کنند و تجویز می کنند. این باید آنها را به این فکر کند که آیا می توانند از دارویی استفاده کنند که ارزان تر است، اما همچنین موثر است. (دکتر من داروی تزریقی را تجویز کرده بود، زیرا واکنش وحشتناکی نسبت به درمان خوراکی عمومی ارزان‌تر داشتم.)

اکنون با کوپن ها، سازندگان آن نرده محافظ را خراب کرده اند. در میان افزایش سرسام‌آور قیمت‌های دارو، قابل درک است که بیماران به شدت به کمک هزینه‌های کمکی نیاز دارند و بیشتر آنها مشتاق دریافت یارانه هستند. آنها اغلب از نظر مالی هیچ انتخابی ندارند وقتی سلامتی آنها در خطر است.

اما در سطح سیستمی، این برنامه‌ها سرابی ایجاد می‌کنند که هزینه‌های بی‌ملاحظه سیستم ما را تداوم می‌بخشد: آنها قیمت واقعی یک دارو را که بیشتر آن را بیمه‌گران ما می‌پردازند (و برخی از آنها توسط داوران زنجیره تامین به جیب می‌زنند) سرپوش می‌گذارند. و این به افزایش حق بیمه و فرانشیزهای ما سال به سال کمک می کند.

این داستان توسط KHN (خبر سلامت قیصر)، اتاق خبر ملی که روزنامه نگاری عمیقی در مورد مسائل بهداشتی تولید می کند. همراه با تجزیه و تحلیل سیاست و نظرسنجی، KHN یکی از سه برنامه عملیاتی اصلی در است KFF (بنیاد خانواده قیصر). KFF یک سازمان غیرانتفاعی وقفی است که اطلاعات مربوط به مسائل بهداشتی را به ملت ارائه می دهد.

KHN (قیصر سلامت نیوز) یک اتاق خبر ملی است که روزنامه نگاری عمیقی در مورد مسائل بهداشتی تولید می کند. همراه با تجزیه و تحلیل سیاست و نظرسنجی، KHN یکی از سه برنامه عملیاتی اصلی در است KFF (بنیاد خانواده قیصر). KFF یک سازمان غیرانتفاعی وقفی است که اطلاعات مربوط به مسائل بهداشتی را به ملت ارائه می دهد.

از مطالب ما استفاده کنید

این داستان به صورت رایگان قابل بازنشر (جزئیات).