با بدتر شدن آب و هوا، محیط بانان با عوارض ذهنی کنش گرایی دست و پنجه نرم می کنند

توسط الکس اسمیت، KCUR

زمانی که در دهه 90 در شهرستان جانسون، کانزاس، در حومه شهر کانزاس بزرگ می شدم، دوستی به نام کوین آرون داشتم که یک محیط بان فداکار بود.

به نظر غریبه ها، کوین یک طرفدار آرام موسیقی پانک-راک با شوخ طبعی خشک و کمی شیطنت آمیز به نظر می رسید، اما ما که او را می شناختیم، اشتیاق او به پایداری را در دوران دبیرستان شکوفا شد.

او در منطقه‌ای که به کباب‌پزی علاقه داشت، به گیاه‌خواری کمیاب تبدیل شد، زیرا شاهد آسیب تولید گوشت در مقیاس بزرگ به محیط‌زیست بود. همانطور که او به یک مرد جوان بزرگ شد، مشتاقانه تحقیق کرد و سپس روش‌های جایگزین را اتخاذ کرد – مانند رانندگی یک ماشین هیبریدی – که فکر می‌کرد ممکن است انتشار کربن را کاهش دهد، البته فقط با اقدامات کوچک.

در اوایل دهه 2000، کوین در منطقه خلیج زندگی می کرد و برای حرفه ای در حمایت از آب و هوا آماده می شد، در حالی که در رشته حقوق تحصیل می کرد در یک برنامه کارشناسی ارشد در برنامه ریزی شهری و منطقه ای ثبت نام کرد.

در طول تحصیلات تکمیلی، احساس ناامیدی در مورد آب و هوا در او غرق شد. او در سال 2003 در سن 27 سالگی بر اثر خودکشی درگذشت. کوین با این احساس زندگی می کرد که تلاش های او – همراه با تلاش های سایر فعالان محیط زیست – برای تغییر روند گرمایش جهانی کافی نیست. مادرش سامی آرون گفت که این به افسردگی او افزوده است.

نگرانی های زیست محیطی می تواند باعث ایجاد انگیزه در افراد شود، اما در عین حال آنها را تحت فشار قرار دهد. نظرسنجی از سپتامبر 2020 نشان داد که بیش از نیمی از بزرگسالان در ایالات متحده بودند نگران این هستند که چگونه تغییرات آب و هوایی بر سلامت روان آنها تأثیر می گذارد. و تقریباً 40 درصد از آمریکایی های ژنرال Z که پس از سال 1996 متولد شده اند، گفتند رسیدگی به تغییرات اقلیمی مهم ترین دغدغه شخصی آنهاست.

از دست دادن کوین برای من و دیگرانی که به او اهمیت می دادند – به ویژه مادرش که به طور فزاینده ای درگیر حمایت از محیط زیست شده است، یک شوک است.

آرون اغلب برای راحتی به طبیعت روی می‌آورد، و او یک سایت سابق Superfund در اولاته، کانزاس را انتخاب کرد که به پناهگاهی پر از گل تبدیل شده است تا جایی که ما در مورد پسرش صحبت کنیم. او گفت که هر چه کوین عمیق‌تر درگیر فعالیت‌های زیست‌محیطی می‌شد، تفکر او درباره آینده بدبینانه‌تر می‌شد – ذهن و خلق و خوی او تحت تأثیر افکار ناامیدکننده، مانند یک گونه مهاجم، قرار می‌گرفت.

او گفت: «یک بذر کوچک در جایی کاشته شد که او نمی‌توانست به آن فکر کند.»

پس از مرگ کوین، آرون در یوگا و مدیتیشن آرامش یافت، اما همچنان اندوه خود را به عنوان یک مبارزه خصوصی می‌دید – تا چند سال پیش، زمانی که او با برخی از محیط‌بانان در فلینت هیلز کانزاس آشنا شد که با مشکلات روانی نیز دست و پنجه نرم می‌کردند.

آرون می خواست راهبردهای مقابله ای را که پس از مرگ پسرش آموخته بود به آنها بیاموزد، بنابراین یک سازمان غیرانتفاعی مستقر در کانزاس سیتی ایجاد کرد. فعال تاب آور وب سایت سازمان توضیح می دهد مرگ کوین “زمانی رخ داد که اضطراب زیست محیطی (ترس از بوم شناسی سیاره) و سولاستالژی (غم از دست دادن مکان های محبوب در طبیعت) با شیاطین درونی خود ترکیب شد و او جان خود را گرفت.” فعال تاب آور منابع سلامت روان، برنامه های جامعه سازی، مشاوره و سایر منابع روانشناختی را برای جامعه محیطی ارائه می دهد.

آرون گفت: «ما به فعالانی نیاز داریم که مقاومت لازم را داشته باشند تا ما را در این دوران سخت ببینند. این چیزی است که می خواستم بدهم. مثل این است که چه چیزی به او و امثال او کمک می کرد.»

در شرق کانزاس، شهر کالج لارنس غرق در فعالیت‌های زیست‌محیطی است و در 31 اوت، ده‌ها معترض قبل از شروع جلسه شهری تجمع کردند، شعارهایی سر دادند و تابلوهایی حمل کردند: «زمان در حال تمام شدن است!» در حالی که ترافیک در ساعات شلوغی عصر غوغا می کرد، فعالان از رهبران لارنس خواستند تا به تعهدات خود در مورد پایداری عمل کنند.

بسیاری از معترضان مانند مارک ولوز، دانشجوی دانشگاه کانزاس بودند. او از تگزاس به لارنس نقل مکان کرد و در آنجا نگران تأثیر سیلاب بر جوامع رنگین پوست در دالاس شد. او گفت که شرکت در فعالیت‌های محلی به او کمک می‌کند تا از آنچه او «روزهای تاریک» می‌نامد عبور کند.

ولوز گفت: «روزهایی هست که من فقط باید به بردهای کوچکی که برای ادامه راهم داشتیم تکیه کنم. زیرا می دانم که بودن در آن فضای ناامیدی، خشم و غم، قابل دوام نیست.»

یکی دیگر از دانش‌آموزان، کای همیلتون، در شهر کشاورزی کانزاس Hesston بزرگ شد. او به یاد می آورد که حتی اگر همسایگانش سال به سال از خشکسالی رنج می بردند، کلمات “تغییر آب و هوا” هرگز با صدای بلند گفته نمی شد.

همیلتون گفت: «من خاطرات واضحی از تنها بودن در اتاقم در دبیرستان دارم و به خاطر عدم کنترلم بر آن و همچنین فقدان اقدام در جهان بسیار غمگین و عمیقاً غمگین بودم.

یکی دیگر از معترضان، آگوستینا کاروالو وازکز، از پاراگوئه به KU آمد و گفت که شاهد اعمال مخرب و استثمارگرانه کشاورزی بوده است. او قصد داشت در رشته اقتصاد و موسیقی تحصیل کند، اما پس از اینکه از انفعالی که در ایالات متحده یافت ناامید شد، روی فعالیت های زیست محیطی تمرکز کرد.

مقداری از اضطراب پاسخی طبیعی به تغییرات آب و هوایی است سوزان کلیتون، استاد روانشناسی در کالج Wooster و یکی از اعضای هیئت مدیره انجمن روانشناسی آمریکا. او گفت که درگیر شدن در فعالیت‌های اجتماعی یا گروه‌های محیطی می‌تواند به تسکین احساس درماندگی کمک کند، اما، به طور متناقض، حمایت از خطر استرس مضاعفی را به همراه دارد که گاهی منجر به تشخیص بیماری روانی می‌شود.

کلایتون گفت که اضطراب از مرز تبدیل شدن به یک نگرانی واقعی عبور می کند، زمانی که باعث می شود فعالان از این مشکل دور شوند یا از آن دست بکشند.

کلایتون گفت: “ما باید آن زمینه مشترک را پیدا کنیم، جایی که بتوانیم بپذیریم که چیزهای واقعاً جدی در حال وقوع است، اما این ما را به ناامیدی نمی رساند.”

با این حال، برای چندین دهه، بسیاری از محیط بانان در برابر اولویت دادن به سلامت روان خود مقاومت می کردند.

در سال 2018، صلح سبز بین‌المللی زمانی که یک مطالعه بزرگ را در مورد اینکه چرا بسیاری از فعالان خود از محدودیت‌های سالم خود عبور می‌کنند، آغاز کرد، تغییری را نشان داد. آگوستین ماگیو، مدیر کمپین صلح سبز، توضیح می دهد که بسیاری از داوطلبان و رهبران محلی نوعی «فرهنگ شهید» را پذیرفته بودند.

مگیو گفت: «سوزاندن خود تقریباً مانند یک نشان افتخار است.

صلح سبز و سایر گروه های زیست محیطی پیشرو، از جمله باشگاه سیرا، شروع به ترغیب داوطلبان و کارمندان کرده اند تا به خاطر سلامت روانی استراحت کنند، از برق جدا کنند یا حتی دامنه فعالیت خود را محدود کنند.

وارد لایلز، دانشیار برنامه ریزی شهری در دانشگاه کانزاس و یک فعال محیط زیست از دهه 90، گفت که او شیوه صحبت با دانشجویان در مورد آب و هوا را تغییر داده است.

لایلز گفت: «وقتی برای اولین بار شروع کردم، فکر می‌کردم که وظیفه من ترساندن مردم به عمل است.

اکنون، لایلز گفت، او تشخیص می‌دهد که دانش‌آموزان از قبل از اتفاقی که در این سیاره رخ می‌دهد وحشت زده وارد کلاس‌های او می‌شوند – و ناامید از انجام کاری در مورد آن هستند. در کلاس، لایلز از بحث در مورد اضطراب و غم محیطی استقبال می کند، به طوری که فعالان نوظهور درک می کنند که آنها تنها نیستند که این احساسات را دارند.

لایلز گفت: «در کلاس‌هایی که تصدیق می‌کنید این کار سختی است – انجام این کار سخت است، اما ما اینجا هستیم تا از یکدیگر حمایت کنیم – پس تماشای دانش‌آموزان که گرد هم می‌آیند و درباره یافتن راه‌حل صحبت می‌کنند واقعا شگفت‌انگیز است.

در طول همه‌گیری، سامی آرون یوگا و مدیتیشن را رهبری می‌کرد تا به فعالان کمک کند تا آرام شوند و الگوهای تفکر منفی و باریکی را که به اضطراب و افسردگی تغذیه می‌کنند، کاهش دهند. آرون توضیح داد که دستیابی به آینده ای پایدار مستلزم آن است که مردم خوشبین بمانند و در برابر احتمالات جدید باز باشند.

او گفت که هدف “این است که شما را از حالت جنگ یا گریز خارج کنیم.” «به طوری که اکنون در جایی هستید که همه روش‌های فکری متفاوتی دارید. شما همه گزینه های دیگر برای آنچه که می توانید اتفاق بیفتد و آنچه می توانید انجام دهید دارید.”

این داستان از یک مشارکت است که شامل NPR، KCUR و KHN.

KHN (قیصر سلامت نیوز) یک اتاق خبر ملی است که روزنامه نگاری عمیقی در مورد مسائل بهداشتی تولید می کند. همراه با تجزیه و تحلیل سیاست و نظرسنجی، KHN یکی از سه برنامه عملیاتی اصلی در است KFF (بنیاد خانواده قیصر). KFF یک سازمان غیرانتفاعی وقفی است که اطلاعات مربوط به مسائل بهداشتی را به ملت ارائه می دهد.

از مطالب ما استفاده کنید

این داستان به صورت رایگان قابل بازنشر (جزئیات).