مطالعه‌ای در دانشگاه اوتاگو در نیوزلند نشان می‌دهد که همکاری خدمات اورژانس برای حضور در اورژانس‌های بهداشت روانی، احتمال بستری شدن فرد در بحران را در بیمارستان کاهش می‌دهد.
تیم پاسخگو، متشکل از پلیس، آمبولانس و کارکنان بهداشت روان، از مارس 2020 تا مارس 2021 در شهر پایتخت، ولینگتون، مورد ارزیابی قرار گرفت. این اولین بار است که یک تیم چند سازمانی که به تماس‌های اضطراری 111 پاسخ می‌دهند در نیوزیلند آزمایش می‌شوند.
مطالعه دانشگاه اوتاگو در مورد این برنامه در مجله منتشر شده است مجله روانپزشکی استرالیا و نیوزلند.
استادیار سوزانا هر پالمر، نویسنده اصلی، از دپارتمان پزشکی روان‌شناختی در دانشگاه اوتاگو، ولینگتون، می‌گوید در روزهایی که یک تیم هم‌پاسخ در دسترس بود، تماس‌های اضطراری سلامت روان سریع‌تر و با نتایج بهتر حل می‌شدند.
“افرادی که توسط تیم پاسخ‌دهی مشترک دیده می‌شوند، بیشتر در جامعه حمایت دریافت می‌کنند و 30 درصد کمتر احتمال دارد که ساعت‌های طولانی در بخش اورژانس برای ارزیابی سلامت روان منتظر بمانند. آنها در ماه آینده نیز بهتر عمل کردند، زیرا کمتر بود. احتمالاً در بخش اورژانس حاضر می شود یا در بیمارستان بستری می شود.”
استادیار Every-Palmer می‌گوید دیدن این که مدل مشارکتی هم‌پاسخ نتایج را بهبود می‌بخشد هیجان‌انگیز بود.
“رویکردهای نوآورانه مانند تیم پاسخ مشترک برای افرادی که دچار بحران های سلامت روان هستند بسیار مورد نیاز است. در چند سال گذشته، داده های گزارشی افزایش شدید تقاضا را نشان داده است که خدمات اورژانس را تحت فشار قرار داده است.”
تماس با پلیس برای رویدادهای مرتبط با سلامت روان در طول پنج سال گذشته 60 درصد افزایش یافته است.
استادیار Every-Palmer می‌گوید که تیم‌های هم‌پاسخ با هدف کاهش خطر تحت فشار قرار گرفتن پلیس، آمبولانس و قابلیت‌های بخش اورژانس و مضطرب‌تر شدن فرد در بحران یا بازداشت نامناسب در سلول‌های پلیس مورد آزمایش قرار گرفته‌اند.
شواهد نشان داده است که تیم‌های هم‌پاسخ احتمال استفاده از دستور درمان اجباری، استفاده از زور یا ساعت‌ها انتظار در اورژانس را کاهش می‌دهند. ایجاد و همکاری چند آژانس، که به اولین پاسخ دهندگان کمک کرد تا پاسخی یکپارچه تر و دقیق تر به تماس های اضطراری مربوط به بحران های سلامت روان ارائه دهند.”
ایوی و دستیار کمیسر اجتماعی از پلیس نیوزیلند، کریس د واتگنار، می‌گویند که تیم پاسخگو توانسته است از مهارت‌های مربوط به هر یک از سه حرفه خود برای ارزیابی وضعیت، مدیریت هر گونه خطرات حاد، ارزیابی نیازهای سلامت جسمی و انجام آن استفاده کند. ارزیابی های سلامت روان
“این کارآزمایی بهبود قابل توجهی در نتایج داشته است. تیم پاسخگو می تواند یک برنامه مدیریتی را تدوین کند و فرد و خانواده اش را در تصمیم گیری در هر کجا که امکان دارد مشارکت دهد. گاهی اوقات وضعیت اضطراری را می توان در محل حل کرد و گاهی اوقات فرد نیاز به انتقال به مکان دیگری دارد. مانند پایگاه سلامت روان جامعه برای درمان. اگر فرد در خانه بماند، برنامه‌های مدیریتی ممکن است شامل پیگیری توسط پزشک عمومی، یک تیم سلامت روان جامعه، یک مشاور یا تیم بحران باشد.»
کریس د واتگنار می‌گوید که در نتیجه آزمایش موفق، مدل تیم واکنش مشترک ولینگتون گسترش یافته است و سایر مناطق نیز در حال اجرا هستند، با آزمایش‌های تیم پاسخ‌دهی مشترک در جنوب، بخش‌های مانوکائو و مرکزی انجام شده یا ادامه دارد. ولسوالی های پلیس پلیس و شرکای آنها در حال ادامه بحث در مورد موفقیت این آزمایش و پتانسیل گسترش آن به مناطق بیشتر در آینده هستند.
دانشیار هر پالمر می گوید در کنار تجزیه و تحلیل داده های نتیجه، تیم تحقیقاتی دانشگاه اوتاگو مجموعه ای از مصاحبه ها را با بیش از 50 ذینفع کلیدی، از جمله کسانی که از یک تیم پاسخگو، خانواده هایشان، آژانس های شریک و اعضای گروه حمایت دریافت کردند، انجام داد. تیم پاسخگو و مدیران آنها
“مردم فکر می‌کردند که داشتن تیم پاسخ‌دهی مشترک باعث تغییر بازی می‌شود، با این تیم که می‌توانست حمایت سریع و متخصص از سلامت روان و مراقبت شخص محور را به گونه‌ای ارائه کند که خطر خشونت و اجبار را کاهش دهد. این مطالعه یک واکنش مشترک را نشان می‌دهد. تیم راه بهتری برای کمک به کسانی که شرایط اضطراری سلامت روان را تجربه می کنند ارائه می دهد.”